Appeltjes van oranje...

Zo, eindelijk weer eens een berichtje van de andere kant van de wereld... Ik ben op het moment in Melbourne, na 2 maanden fruitplukken in South Australia, vooral oranges en mandarijntjes, maar ook grapefruits en tangelo's. Erg saai werk, maar wel gezellig met de mensen. Het heeft zo lang geduurd om een nieuw berichtje te typen omdat we eigenlijk nauwelijks internet hadden, op het laatst wel vrijdags een half uurtje of een uurtje, maar verder eigenlijk helemaal niet. Wel enorm veel leuke dingen meegemaakt, dus dat zal ik eens even gaan proberen te herinneren en vertellen!

Als het goed is, was ik de vorige keer in Adelaide waar we (ik reis nog steeds samen met Nance) naar een baantje zijn gaan zoeken... Eeuwen geleden voor mij. Na 1 dag zoeken hadden we gelukkig al wat gevonden, sinaasappels plukken in Loxton; we konden meteen zondags beginnen, dus helaas maar 1 dagje Adelaide kunnen verkennen, want zaterdag moesten we met de bus naar Berri. Om 4 uur zouden we aankomen en opgehaald worden door Ross, onze nieuwe baas. Om 4:15 was er nog geen Ross, dus met al onze spullen (hmm, ja, we hebben echt veeeeel spullen, 2 backpacks, 2 kleine rugtassen, 2 didgeridoos, 1 tent, 1 tas met eten en volgens mij nog wel wat...) aan de kant van de weg maar eens gebeld waar ze bleef. Ze had het erg druk en was ons helemaal vergeten, maar ze zou er aankomen. Een half uur later kwam ze er dan eindelijk aan, maar niet met een grote Ute (waar al die lui daar in rondrijden) waar we op gehoopt hadden, maar met een gewone personenauto waarvan de kofferbak helemaal vol zat met lege jerrycans en in de auto zelf zaten 2 honden en Dave, 1 van onze nieuwe collega's. Uiteindelijk met de didges schuin door de auto, wij beiden met een backpack op schoot achterin samen met een hond, Dave voorin met 1 hond op schoot en ook volgeladen met tassen gingen we op weg naar Loxton, een kleine 40 km verderop. Na wat boodschappen doen zijn we overgestapt in een busje om naar onze verblijfsplaats te rijden, de Picker's Lodge (door ons omgedoopt tot Camp Hell, maar dat komt zo wel...). We sliepen daar in een veel te klein huis met 10 mensen in 2 slaapkamers; 4 caravans buiten met 2 mensen elk en maar 1 douche en 1 wc... Wel erg gezellig!
Het werk voor Ross was echter een heel stuk minder. 's Ochtends om 7 uur op en in de kou met de bus naar de farm en dan begonnen we met turnips en swedes plukken, een soort knollen die je kruipend op je knieen door de modder uit de grond moet trekken, dan de boven- en odnerkant eraf moet snijden en dan in een emmer moet gooien. 1 emmer van 20 liter levert dan maar liefst $2,40 op... Wanneer je dan om 11 uur helemaal onder de modder zit en eigenlijk al doodmoe bent, begint het echte werk, de sinaasappels plukken. Sinaasappels kun je namelijk pas plukken als het 12 graden is en het fruit moet droog zijn... Voor een volle bin met oranges kregen we $24. Daarnaast was er ook nog eens geen werk als het regende. Na wat rekenwerk kwamen we dan ook tot de conclusie dat we hier nog moesten blijven werken tot sint juttemis om genoeg te verdienen om verder te reizen. Na anderhalve week werken en feesten (want als het zou gaan regenen de dag erna was er meestal wel een feestje...) zijn we een keer met een Brad en May naar de stad gereden om op zoek te gaan naar wat anders. In de auto kwamen we erachter dat ook zij ander werk wilden zoeken, dus oten zijn we met z'n vieren gaan zoeken.

Nou moet ik even niet te snel gaan, want er is nog wel meer te vertellen over de eerste plek. Zo zijn we op een keer na het werk met wat lui naar de rivier gelopen om daar even van het uitzicht te genieten (en dat was echt schitterend, vooral tijdens de zonsondergang) en een biertje te drinken. Aan de overkant zagen we een kangaroe rondhupsen die op zoek was naar wat eten. Na een paar minuten hoorden we ineens een grote plons en de roo was verdwenen. Even zoeken en jahoor, hij was in het water gesprongen en naar onze oever aan het zwemmen! Echt een ongelooflijk maf en wat ons verteld werd heeel zeldzaam gezicht.

Verder hebben we dus een aantal feestjes. Echt enorm gezellig, alleen werd het door sommigen aangegrepen om het huis wat te verbouwen (mja, iedereen was ontevreden over het werk en dan krijg je dat met drank). Tegen de tijd dat we er weggingen zaten de muren vol met gaten met als hoogtepunt een enorm gat van de woonkamer tot een van de slaapkamers. Daar was Kevin, onze supervisor, uiteraard niet zo blij mee en werd steeds chagrijniger op ons, wat ook nog eens een reden was om daar weg te willen.

Goed, na anderhalve week hebben we dus met Brad en May (een stel, Brad is een Amerikaan, Mady een Duitse) een ander baantje gevonden in Lyrup, waar we voor Keith gingen werken. We konden zelfs meteen de dag dat we belden aan de slag voor Keith en het feit dat de prijzen voor een bin variabel waren, afhankelijk van de kwaliteit van de bomen was voor ons al genoeg reden om dat te doen. Wat eigenlijk nog een veel betere reden was, was dat we geen turnips meer hoefden te plukken, maar 's morgens konden we beginnen met mandarijntjes voor $75 per bin!Accommodatie was er echter niet, maar we konden wel gaan wildkamperen langs de rivier, wat echt een geweldige ervaring was, alleen wel een beetje koud 's nachts, het is hier namelijk nog steeds wel winter en 's nachts kan het vriezen.

Ondertussen hadden we echter nog steeds geen geld gezien van onze laatste week werken voor Ross, zelfs na heel wat telefoontjes leek het erop dat we geen geld gingen krijgen. Na heel wat aandringen en 5 dagen later hebben we dan toch eindelijk ons (beetje) geld gekregen waar we recht op hadden. Intussen hadden we onder het mom van fuck you al 2 picking bags meegenomen, ook omdat de picking bags van Keith niet fijn werkten. Ohja, het fruit pluk je, gooi je in een tas die om je schouders hangt en als die vol is loop je naar een grote bin om 'm daar in te legen.

Goed, verder aan de rivier dus, lekker van de hak op de tak. Het was echt een ontzettend gezellige 2 weken daar met z'n vieren. Elke avond een kampvuur waar we ook op moesten koken. Douche en wc hadden we echter niet, douchen was er eigenlijk helemaal niet bij, behalve 1 keer toen we de auto nog hadden op een camping in de buurt en als wc hadden we de bomen voor de kleine boodschap en een schop voor de grote boodschap. :) Na een paar dagen aan de river hadden we ook geen auto meer, want Brad en May hadden die geleend van een vriendin in Melbourne en zij wilde plotseling haar auto terug. Zo is Brad op een avond naar Melb gereden om 'm af te droppen en daarna terug komen liften. Een paar dagen daarna wilden we toch wel eens naar de stad, maar we hadden dus geen vervoer. Ach, zo ver is Renmark nou ook weer niet, maar een km of 20 vanaf de ferry, dus dat lopen en liften wel wel. Na een flinke bushwalk langs de rivier kwamen we na heel wat omwegen dan eindelijk bij de ferry om naar de overkant van de river te gaan. Vanaf daar was het makkelijk, gewoon de asfaltweg volgen en na 20 km ben je er dan, tenzij je een lift krijgt. We zijn eerst een half uur langs de kant blijven staan om te liften, maar dat schoot niet op, niemand stopte, dus toen maar besloten om verder te gaan lopen. Na 10 km stopte er godzijdank eindelijk een auto die ons wel naar Renmark wilde brengen. Na de Mac en wat boodschappen moesten we dus weer terug, pfff. We hadden allevier totaal geen zin om terug te gaan lopen, dus hebben we maar eens even gebeld. Kevin, waar we een paar dagen eerder waren gaan eten, ook enorm gezellig, die in de buurt woont, wilde ons gelukkig wel even terugbrengen.

Na anderhalve week was het ook bij deze baan weer mis. Het slechte weer en de vraag naar oranges en mandarijntjes speelden ons behoorlijk parten, want we hadden veel te veel dagen geen werk. Keith begreep dit echter prima en stelde ons voor om te verhuizen naar Impi, een farm weer heel wat kilomters verderop met een campinggetje voor de mensen die er werken. Camping kostte wel $25 per week ipv gratis, maar het vooruitzicht van een douche was genoeg om ons te laten verhuizen. Nadat we Keith z'n auto he-le-maal hadden volgeladen met de spullen van 4 man (3 tenten, 4 stoelen, 4 backpacks, eten voor 6 weken wat we nog hadden ingeslagen toen Brad en May nog een auto hadden, campgear voor 4 man en natuurlijk nog steeds 2 didgeridoos) zijn we naar Impi (van imperial, een soort mandarijntjes) gereden, de nieuwe farm.

Daar leerden we weer heel wat nieuwe mensen kennen, maar we trokken vooral veel op met Ronan, een schot die in een tent naast ons zat. Op deze plek hebben we 4 (of misschien wel 5?) weken lang gewerkt; we zaten in the middle of nowhere, zonder gsm bereik en we gingen maar een keer per week naar de stad om boodschappen te doen en betaald te krijgen (behalve onder andere de avond dat ik met Ronan om het kampvuur zat en we allebei zin in bier hadden en elkaar gingen overtuigen dat het het toch echt wel waard was om de 30 km heen en terug te rijden voor een kratje bier :)). Hier hebben we echt een geweldige tijd gehad, met ontzettend gezellige mensen en het was tot nu toe de moeilijkste plek om weg te gaan.

Elke avond rond het kampvuur gezeten. De raarste dingen gedaan op de zeldzame vrije dagen. Bv een twisterspel gemaakt op een grondzeil wat over was; cricket gespeeld, maar ipv de bal te gooien oranges met een katapult naar de batter te schieten (was ik nog wel goed in ook, want nadat Lee vroeg om op z'n hoofd te mikken was het maar goed dat 'ie een schild had, anders had 'ie wel een paar dagen flinke hoofdpijn gehad)

Keith had ons al heel lang een barbie (een barbecue dus, niet zo'n pop :p ) beloofd en op de dag voor we weggingen was het zover, het was dus meteen een afscheidsfeestje, enorm gezellig. Verder hebben we ook nog een barbie gehad bij Davey thuis, de zoon van Keith en tractorrijder.

Pfff, ik weet echt niet meer wat we nog meer hebben gedaan, het was in ieder geval een geweldig gave tijd, al was het plukken de laatste week echt een hel. Het is zoooo enorm saai, die mandarijntjes; je moet ze met een schaartje van de boom afknippen. Die bomen zijn dan zo'n 4m hoog en daar wil je dan wel eens uitvallen (Arbo, wat is dat dan?). Een keer ben ik precies op m'n ribben terechtgekomen en heb daar na 4 weken eindelijk geen last meer van, behalve met niezen. Nog een keer ben ik vanuit de allerhoogste top gevallen; dat was echt wel gaaf eigenlijk; ik zag mezelf gewoon vallen en had wonder boven wonder nergens last van. Ohja, mandarijntjes zijn dus heeel erg klein en dan duurt het heeel erg lang om een bin te vullen. Oranges zijn nog we te doen. GRapefruits ook, maar de bomen zijn zo waardeloos, je moet je een weg naar binnen vechten om het fruit aan de binnenkant te plukken. Alle bomen hebben dan ook nog eens enorme doorns, dus m'n handen, armen en hoofd zitten helemaal odner de krassen, al begint dat nu wel wat beter te worden. Verder was het werk wel gezellig, je mag zoveel fruit eten als je wilt en het is ook geweldig om elkaar te bekogelen met mandarijntjes (rotte, of eerst met je snips wat gaten erin maken voor een betere impact). In eerste instantie heb ik mijn laatst gesnipte mandarijntje opgegeten, maar daarna heb ik toch nog maar een nieuwe gesnipt om op de grond te gooien en er heeeel erg hard op te springen.

Inmiddels zijn we met Ronan (hij wilde hier naartoe om afscheid te nemen van een vriend die naar huis gaat en gaat morgen weer terug werken) in Melbourne aangekomen waar we al flink hebben gefeest; met onder andere 1 avond in een club tot 4 uur, om 5 uur gaan slapen en toen Ronan om 8 uur 's morgens thuiskwam zijn we met z'n drieen meteen weer bier gaan drinken de hele dag. Gisteren nog naar de bios geweest (The Dark Knight is echt een aanrader!). Nu nog een paar dagen wat rustiger aandoen en dan gaan we een autootje huren om de Great Ocean Road af te rijden en daarna gaan we een week naar Tasmania met een vriendin van Nance die hier een paar weken op vakantie is.

Ik kom er net achter dat ik veeel te weinig foto's heb gemaakt en heel veel van Nance moet krijgen, maar ik heb nu geen zin om ook die foto's nog helemaal door te spitten, dus jullie moeten het doen met de veel te kleine selectie hieronder.

Edit: Ik heb geen fotoruimte meer, dus ik kan geen foto's meer uploaden.

En nog een edit: Heel erg bedankt voor de fotoruimte Paul!!! :D